گفتگو با برگزیده برتر بورد کشوری در مقاطع تخصص و فوق تخصص
- بازدید: 6546
بهترین منبع برای شرکت دانشجویان در آزمون بورد کشوری، متون text کتاب های رفرنس است
دانشجوی پنج درصد برتر بورد کشوری در مقاطع تخصص و فوق تخصص، با اشاره به عوامل موفقیت خود در این رقابت علمی گفت: بهترین منبع برای آمادگی جهت حضور در آزمون بورد تخصصی،text یا همان متن کتاب‌های درسی است که بیش از کتاب‌های خلاصه یا تست می‌تواند به دانشجویان کمک کند.
دکتر الهه صانعی، که پس از کسب رتبه پنج درصد برتر بورد تخصصی در سال ۱۴۰۱ ، طی سال جاری در مقطع فوق تخصص نیز موفق به کسب رتبه سوم این رقابت علمی گردیده در گفتگو با وبدا اظهار کرد: متولد بهمن ماه ۱۳۷۱هستم و تمام دوران تحصیل در مدرسه را در اصفهان گذراندم و در مهرماه ۱۳۹۰ وارد دانشگاه علوم پزشکی اصفهان شدم.
وی در خصوص ادامه تحصیل در دوره تخصص نیز گفت: پس از گذراندن دوره پزشکی عمومی به دلیل رتبه کنکور، استریت شدم و پس از آزمون دستیاری، تصمیم گرفتیم از اصفهان به مشهد نقل مکان کنیم و بر همین اساس، ترجیح دادم دوره تخصص را در دانشگاه علوم پزشکی مشهد سپری کنم، خوشبختانه در دوره تخصص جزو دانشجویان ۵ درصد برتر بورد در سال ۱۴۰۱ شناخته شدم و سال جاری نیز در بورد فوق تخصصی شرکت کردم که در این مرحله هم جزو برترین‌های بورد معرفی شدم.
دکتر صانعی در خصوص موفقیت های خود در دوره های بورد تخصصی و فوق تخصصی و مقایسه این دو آزمون گفت: به طور کلی بورد تخصصی تا حدودی سخت‌تر از بورد فوق تخصصی است؛ به دلیل اینکه تعداد دانشجویان بیشتر و رقابت هم فشرده تر خواهد بود، اما آنچه که در این موفقیت به من کمک کرد، آن بود که در سال چهارم رزیدنتی از برنامه درمان کمی فاصله گرفتم و فرصت مطالعه یافتم، گروه داخلی در این زمینه همکاری بسیاری دارند و تعداد کشیک‌ها و روتیشن‌های صبح را محدودتر می‌کنند، تا دانشجویان زمان کافی برای مطالعه داشته باشند و در کنار همه این‌ها انگیزه فرد نیز مهم است که تا چه حد پررنگ و محکم باشد. در دوره فوق تخصص هم هر چند که تعداد دانشجویان محدود است اما همکاری اساتید به میزان زیادی وجود دارد و حدوداً ۵ تا ۶ ماه مانده به امتحان بورد اجازه می‌دهند که دانشجویان به مطالعه بپردازند و اگر چنین برنامه‌ای نباشد امکان آمادگی برای آزمون فراهم نخواهد شد.
وی در خصوص برنامه زمانبندی خود جهت حضور در این آزمون‌ها نیز گفت: در سال اول دوره تخصص تمرکز دانشجویان اغلب بر روی مدیریت بیماران و کشیک‌هاست و در سال‌های دوم و سوم معمولاً خواندن رفرنس‌ها آغاز می‌شود و تقریباً تا سال سوم باید دانشجو حدود ۶۰ تا ۷۰ درصد رفرنس‌ها را خوانده باشد، از نیمه سال سوم این مقدار مطالعه باید به ۹۵ درصد برسد و در سال چهارم در واقع دانشجو آنچه را که خوانده فقط مرور می کند و دریافت مطلب جدید چندان کارایی نخواهد داشت. در دوره فوق تخصص نیز با توجه به اینکه رفرنس‌های این دوره بسیار زیاد است و شامل تعداد زیادی کتاب و مقاله می باشد ترجیحا رفرنس‌هایی مطالعه شود که با حجم کمتر، بخش بیشتری از سئوالات را پوشش دهند. از مشکلات بورد فوق تخصص میتوان به هم زمانی آزمون گواهینامه و دانشنامه – برخلاف مقطع تخصص که این دو آزمون به صورت جداگانه برگزار می شود- اشاره کرد که سبب بار روانی زیادی برای دانشجویان این مقطع می شود.
دانشجوی برتر بورد، با اشاره به حمایت‌های خانواده و اساتید خود در کسب موفقیت‌های یاد شده گفت: حمایت‌های خانواده در دوره‌های مختلف تحصیل در دانشگاه و به ویژه در طول دوره تخصص و فوق تخصص بسیار خوب و قابل ستایش بود و در همین جا از آنها تشکر می‌کنم. در دوران تحصیلات دانشگاهی رهنمودهای اساتید در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان سبب شد تا به درستی به رشته ی داخلی و نفرولوژی علاقه مند شوم و پس از جابه جایی به دانشگاه علوم پزشکی مشهد نیز با بهره مندی از منش علمی اساتید بزرگوار گروه، رفتار علمی و حرفه ای را در کنار اخلاق پزشکی بیاموزم.
دکتر صانعی، با اشاره به شیوه مطالعه خود و تاثیر آن در کسب موفقیت در آزمون برد کشوری گفت: با توجه به اینکه خلاصه نویسی شخصی از متون کتاب‌های رفرنس به من کمک زیادی کرده است این امر را به سایر دانشجویان هم توصیه می‌کنم، البته خلاصه نویسی در چند مرحله انجام می‌شود و خلاصه‌ای که در دور آخر تهیه می شود حاوی مهم‌ترین نکات در خلاصه ترین حالت ممکن است و بسیار کمک کننده خواهد بود، این نکته نیز قابل توجه است که معمولاً دانشجویان در دوره تخصص به دنبال کتاب‌های خلاصه و تالیفی می‌روند که به نظر من این کتاب‌ها چندان ارزشی ندارند و در سطح تخصصی و بالاتر قطعا استنباط فرد از اصل متن رفرنس اهمیت داشته و در مدیریت بیماران – به عنوان خط آخر سیستم ارجاع – تاثیر به سزایی دارد.
وی در سخن پایانی، با اشاره به تحصیل در دوره تخصص و همزمانی آن با دوران کرونا گفت: در دوره کووید با توجه به فشار زیاد وارد شده بر رزیدنت‌ها، انصراف‌های زیادی در بین آنها وجود داشت و این امر سبب شد که سایر دستیاران ناچار شوند که جای خالی دانشجویان انصرافی را پر کنند، این اتفاق بسیار برای دستیاران سخت بود و نیروی جایگزین درمانی نیز وجود نداشت. بر اساس همین تجربه، بنده معتقدم در شرایطی که تعداد نیروهای آموزشی در فضای درمانی جوابگوی حجم بالای بیماران نیست، بهتر است نیروهای درمانی به گروه اضافه شوند. هر چند کاملاً قبول دارم که حضور نیروهای آموزشی و ویزیت بیماران، فرصت ارزشمندی جهت کسب تجربه است و این مهم جز با حضور نیروهای آموزشی در فضای بیمارستان محقق نمی‌شود اما در برخی شرایط مدیریت حجم بیماران در توان رزیدنت ها نیست و نیازمند کمک هستند.
