گفتگو با پزشک نمونه دانشگاه علوم پزشکی مشهد؛  تلاش، رمز و پشتوانه رسیدن به موفقیت هاست

دکتر سحر روانشاد، متولد 1359 درشهر مشهد، متخصص بیمارهای داخلی و عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، یکی از اساتید و پزشکان جوان مجموعه بزرگ علوم پزشکی مشهد است که پس از تحصیلات عمومی و تخصص در همین دانشگاه، فعالیت آموزشی و درمانی خود را از سال 1396 در بیمارستان قائم(عج) آغاز نموده و در طول سالهای خدمت مسئولیت های مختلفی از جمله؛ ریاست ICU کووید19 بیمارستان قائم (عج) در دوران همه گیری کرونا، ریاست بخش ICU 7 این مرکز درمانی و همچنین مسئول آموزش کاروزان گروه داخلی و مسئول برنامه ریزی گروه جنرال داخلی را عهده دار بوده است. دکتر روانشاد علاوه بر کسب رتبه 5 درصد بورد تخصصی در جشنواره شهید مطهری که به اتفاق همکار ایشان سرکارخانم دکتر اکبری کسب شد، به عنوان پزشک نمونه در سال 1400 از طرف سازمان نظام پزشکی معرفی و مورد تقدیر قرار گرفت. پایگاه خبری وبدا در راستای انجام مصاحبه و آشنایی بیشتر با اساتید جوان هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، گفتگویی با این استاد و پزشک نمونه داشته که شرح آن را در ادامه می خوانید:  

وبدا: با سپاس از حضور شما در این گفتگو، لطفا مقدمه سخن را با توضیحاتی درباره خودتان آغاز بفرمایید؟

من در خانواده ای فرهنگی بدنیا آمدم و والدینم هر دو معلم بودند. دوران دبیرستان را در مرکز استعدادهای درخشان فرزانگان مشهد به اتمام رساندم و در سال 1378 پس از اخذ مدرک دیپلم بلافاصله در کنکور شرکت کرده و وارد دانشگاه علوم پزشکی مشهد در رشته پزشکی عمومی شدم. با اتمام تحصیل، برای گذراندن طرح دوره عمومی به شهرستان زابل رفتم. همسرم در آنجا طرح دوره تخصص خود را می گذارند و من هم حدود 7 سال با ایشان در زابل ماندم، یکی از فرزندانمان نیز در آنجا متولد شد و چون تصمیم داشتم فرزندم تحت تربیت و پرورش خودم باشد، برای ادامه تحصیل صبر کردم تا فرزندم بزرگتر شود و وقتی وارد کلاس اول شد، دوره تخصص ام را شروع کردم.

وبدا: دوره تخصص را هم در دانشگاه علوم پزشکی مشهد گذراندید؟

بله.. دوران تخصص را هم در دانشگاه علوم پزشکی مشهد سپری کردم و در ادامه، با توجه به اینکه رتبه 5 درصد بورد تخصص را داشتم به عنوان هیأت علمی شروع به فعالیت کردم. در سال اول شروع به کارم، از سوی معاونت درمان دانشگاه علوم پزشکی مشهد 2 روز در شهرستان فریمان به عنوان پزشک و بقیه روزهای هفته را در بیمارستان قائم (عج) بعنوان هیات علمی خدمت کردم.

وبدا: چرا بیمارستان قائم (عج) را برای خدمت به بیماران انتخاب کردید؟

دوران تحصیل من در پزشکی عمومی و تخصص و نیز دوران هیات علمی‌ام در بیمارستان قائم (عج) بوده و لذا دلبستگی خاصی به این بیمارستان دارم، همچنین دوران استاژری و اینترنی ام را در همین بیمارستان بودم و همیشه دوست داشتم به عنوان متخصص در این بیمارستان فعالیت داشته باشم.

وبدا: از مسئولیت های خود در طول سالهای خدمت در دانشگاه بفرمایید؟

حدوداً از سال 1396 که فعالیت شغلی ام را در این دانشگاه شروع کردم، سمت های مختلفی را عهده دار بوده ام؛ از جمله در دوران کووید19 ریاست ICU کووید19 را به بنده محول شد و اکنون هم به عنوان رییس ICU 7 مسئولیت دارم ، همچنین مسئول آموزش کارورزان گروه داخلی و مسئول برنامه ریزی برای گروه جنرال داخلی نیز بوده ام.

وبدا: و این دوران خدمت با چه افتخارات و دستاوردهایی همراه بوده است؟

دستاوردهایی که در دوران خدمت داشتم، شامل رتبه 5 درصد بورد تخصصی در جشنواره شهید مطهری بوده که به اتفاق همکارم خانم دکتر اکبری در یک رتبه کسب کردیم و به عنوان پزشک نمونه سال 1400 از طرف سازمان نظام پزشکی انتخاب شدم. حوزه های آموزش، پژوهش ودرمان در واقع به ما که عضو هیات علمی دانشگاه هستیم، سپرده شده و این سه حوزه، سه راس یک مثلث هستند که ما در دوران فعالیت مان در بیمارستان باید به هر سه مورد آنها توجه داشته باشیم.

وبدا: مسیر ارتقاء برای اساتید هیات علمی به چه شکلی ترسیم شده است؟

برای ارتقاء باید در حیطه پژوهشی، اجرایی و آموزشی امتیازاتی را کسب کنیم که این امتیازات را بنده کسب کرده بودم و نزدیک 50 مقاله داشتم و امتیازات آموزشی ام نیز قابل قبول بود. اعضای هیأت علمی که در ابتدا وارد این حیطه کاری می شوند ممکن است مقداری از لحاظ آموزش و پژوهشی هنوز به آن حدی نرسیده باشند که برای یک هیات علمی نیاز است، ما در جایی کار می کنیم که دانشجویان را پرورش می دهیم و آنها را وارد محیط کار برای شهرستان می کنیم، بنابراین لازم است یکسری قابلیت ها را به عنوان هیأت علمی داشته باشیم. دانشگاه برنامه ریزی های خوبی را انجام داد و کلاسهایی را برای ما به عنوان پژوهش 3-2-1 برگزار کردند که بسیار کاربردی بود و سایر کلاسهای آموزشی.

این نکته را هم عرض کنم که بنده مدرک فوق لیسانس آموزش پزشکی را بصورت مجازی دریافت کردم و در حال حاضر هم در مقطع پایان نامه هستم. همچنین در این دوران فلوشیپ طراحی سوال را بصورت مجازی از دانشگاه تهران اخذ کردم.

وبدا: سه حوزه آموزش و پژوهش و درمان ار نگاه شما چطور اولویت بندی می شود و آیا اساساً می تواند اولویت بندی شود؟

به نظر من تمام اعضاء هیأت علمی باید در این 3 حیطه و البته بیشتر آموزش و پژوهش و در کنار آن درمان توانمندی داشته باشند. چون هر سه حوزه  به هم مرتبط هستند و نمی شود یک نفر فقط در یکی از حوزه ها خود را متبحر کند و مثلا درمان را کنار بگذارد. ما در این بیمارستان تعداد مراجعین و بیماران بستری بسیار زیادی داریم و مجبوریم در کنار آموزش و پژوهش خدمات درمانی نیز ارائه کنیم. هیأت علمی های جوان مجبورند در این سه حیطه بصورت یکسان فعالیت کند و خودشان را پرورش دهند. به نظر می رسد در حال حاضر، حوزه درمان و معاونت درمان از آموزش خود را مجزا کرده و بار درمانی بیمارستان که بر دوش هیأت علمی است، مقداری زیادتر از حدی است که باید باشد.

 البته امسال با جذب نیروهای درمانی که داریم شرایط مقداری بهتر شده و به نظر من برنامه ریزی ها باید به سمت و سویی برود که درمان بیشتر خود را با دانشگاه درگیر کند و متخصصین درمانی در کنار ما برای راه بردن بخش درمانی همکاری داشته باشند در اینصورت ما در آموزش و پژوهش بهتر می توانیم عمل کنیم. مورد دیگر بکارگیری نیروهای هیأت علمی جدید و در نظر گرفتن تسهیلاتی برای این افراد است که باعث می شود بیشتر به دانشگاه جذب شوند و افرادی هم جذب می شوند که شایسته هستند؛ هم از نظر سطح علمی و هم اخلاقی.

همچنین بهتر است برگزاری دوره های باز آموزی و کارآموزی و کارگاههایی که برای اعضای هیات علمی همچنان برگزار می شود، بیشتر شود. همین طوردوره های آموزش پزشکی برای نحوه طراحی سوال و نحوه برگزاری کلاس جهت اعضاء هیات علمی که الآن شاهد آن هستیم و من نیز برگزار کننده یکی از این کارگاه ها بودم، این موضوع هم خیلی خوب است که تداوم داشته باشد و خیلی خوب است که این روند ادامه یابد.

تبلیغات نیز بایستی افزایش یابد تا اساتید استقبال بیشتری داشته باشند، چون در هر کارگاهی که برگزارشده با این تعداد اعضای هیأت علمی حداکثر در دانشگاه تعداد 20 نفر شرکت می کردند و یکسری امتیازاتی برای اعضای هیات علمی که در کارگاهها شرکت می کنند داده شود که به نظر من بسیار مثمرثمر خواهدبود.

وبدا: یک استاد موفق و الگو چه شاخصه هایی را باید داشته باشد؟

برای الگو بودن علاوه بر خصوصیات اخلاقی شایسته ای که یک استاد دارد، باید همزمان در هر 3 حوزه آموزش و پژوهش و درمان خود را به روز و شایسته نگه دارد و توجه خاصی به این 3حیطه داشته باشد، چون ما به عنوان الگوی دانشجو هستیم و دانشجو از همان ابتدایی که وارد دانشگاه می شود، چشم به ما می دوزد و تمام حرکات و رفتارها وتمام کارکرد ما را زیر نظر دارد.

 وبدا: در مسیر پیشرفت های خود چه چالش هایی را تجربه کرده اید؟

قطعا در مسیر کاری هر کسی چالش ها و دغدغه هایی وجود دارد و ما به عنوان اینکه یک خانم،همسر و مادر هستیم و در کنارش شغل پر دردسری را داریم، طبیعتاً چالش هایی هم داشته ایم. در یک سالی که من در رفت و آمد به شهرستان بودم، فرزندم در مشهد به مدرسه می رفت و همسرم هم اینجا بود و دوری از خانواده برایم بسیار سخت بود.

 اما این دوره که سپری شد تجربه خیلی خوبی بود و در کنار آن دوران کووید19 را داشتم که در این دوران استرس بسیار شدیدی بر من و خانواده ام وارد شد، در تمام این دوران به عنوان متخصص داخلی در خط مقدم قرار داشتیم و اولین افرادی بودیم که وارد بخش های کووید 19 شدیم، حتی سال اول که هنوز واکسن نبود ما مجبور بودیم که در بخش کووید کار کنیم.

دوران پر استرس و چالش برانگیزی بود؛ روزهایی که هم برای خودم نگران بودم تا مبادا مبتلا شوم و هم برای خانواده ام که مبادا به آنها بیماری را منتقل کنم، ولی خوشبختانه با امید به خدا آن دوران سپری شد و مشکلی به وجود نیامد و خوشبختانه چالش هایی که بخواهد زندگی ام را تحت تأثیر قرار دهد نداشتم.

وبدا: از حمایت های خانواده در طول این سالها بفرمایید؟

حمایت خانواده ام، همسرم و نیز همکاران بیمارستان از جمله مدیرگروه ما باعث می شود که امید داشته باشیم به اینکه این دوران سپری می شود و مثل حال حاضر روزهای خوش به سراغمان می آيد.

وبدا: چه راهکارهایی برای امیدوار و ثابت قدم ماندن دانشجویان پیشنهاد می کنید؟

با توجه به اینکه اخلاق پزشکی را هم برای دانشجویان کاورز تدریس می کنیم و خیلی از مواقع پیش می آید که دانشجویان می گویند ما امید و آینده ای نداریم که در ایران بمانیم، تصور من این است و خیلی هم به آنها گوشزد می کنم که اینجا مملکت ماست و باید همین جا بمانیم و ایران را بسازیم و هیچ جای دنیا برای ما فرش قرمز پهن نکرده اند.

 مسلما ما اگر تلاش مان را انجام دهیم، در مملکت خودمان می توانیم به درجات بالای علمی برسیم، همان طور که خیلی از افراد رسیده اند. تبلیغات منفی همه جا و در مورد همه مشاغل وجود دارد و حرفه پزشکی چون حرفه حساسی است بیشتر تبلیغات می شود و دانشجو باید ما را به عنوان الگو ببیند.

 خیلی افراد از ما می پرسند از وضعیت موجود راضی هستید یا نه شرایط تان را قبول دارید؟درآمدتان خوب است؟ من بارها عنوان کرده ام از وضعیتی که دارم راضی هستم و می دانم که همکاران من هم همین جواب را به آنها می دهند. این راهی است که ما انتخاب کرده ایم و هر راهی که انتخاب شود سختی، بالا و بلندی زیاد دارد و در هر مملکتی که وارد شوند به آنها بارها گفتم که صدبرابر زحمتی که اینجا می کشید در آنجا باید بکشید و با آن همه زحمت آن مملکت مال شما نیست، پس همین جا بمانید همان کاری که می خواهید انجام دهید را با هدف دنبال کنید و قطعا موفق خواهید شد.

همان طور که در ابتدا گفتم پدر و مادرم فرهنگی هستند، ما 4 خواهر هستیم و سرمایه پدر و مادرم ما بودیم و تحصیلات ما و از همان ابتدا تاکید داشتند که بهترین مدرسه را برویم و بهترین تحصیلات را داشته باشیم. به یاد دارم که پدر و مادرم برای کلاس زبان در گرما و سرما مرتب ما 4 نفر را می بردند و میاوردند و برنامه ریزی زندگی شان روی این بود که ما بهترین دانشگاه قبول شویم و بهترین تحصیلات دانشگاهی را داشته باشیم که خدا بحمدالله این اتفاق در مورد 4 نفر ما افتاد. بعد از ازدواج، همسرم خیلی با من همراهی کرد و مشوق اصلی من برای خواندن تخصص و هیأت علمی شدنم بود. چون فاصله ای افتاده بود و من خیلی برایم سخت بود که دوباره تحصیل را شروع کنم و همچنان هم تشویق می کنند که درجات بالاتر علمی را سپری کنم که با توکل بخدا باید ببنیم در سالهای آینده چه اتفاقی می افتد.

همسر من آقای دکتر مهدی مودی متخصص ارولوژی هستند، ایشان دوران تخصص خود را در بیمارستان قائم (عج) زیر نظر آقای دکتر یار محمدی سپری می کرد. من دانشجوی کاروز بودم و ایشان رزیدنت بود که با هم آشنا شدیم و ازدواج کردیم و در کلینیک ارمغان بعنوان مسئول فنی در شیفت عصر نیز در مطب شخصی خود فعالیت دارند.

وبدا: چه توصیه ای به دانشجویانی دارید که در آینده قرار است جایگاه شما را داشته باشند؟

خیلی از دانشجویانی که امتحان تخصص دارند، از من این سوال را می پرسند که برای ورود به تخصص و ورود به این رشته چه باید کرد و پاسخ من این است که رشته داخلی، مادر طب است و باید عاشق این رشته باشی که وارد آن شوی. نسبت به رشته های دیگر مثل جراحی درآمد آن پایینتر است اما باید وقتی وارد این رشته می شوید علاقه خاصی به بیمار دیدن داشته باشید ودر واقع احساس خوبی از بیمار دیدن و خوب کردن او در فرد به وجود آید. اگر فرد بخواهد هیأت علمی شود توصیه می کنم چنانچه علاقه به اموزش وجود دارد حتما  وارد این رشته شود و اگر عاشق تدریس است بسیار رشته خوبی است .